●Σαν σήμερα, την 9η Νοεμβρίου του 959, πέθανε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος. Πέθανε από φυσικά αίτια. Υπήρξαν φήμες όμως ότι δηλητηριάστηκε από το γιο του ή από τη νύφη του Θεοφανώ.

Ένα κομμάτι από σκαλιστό ελεφαντόδοντο το οποίο χρονολογείται στο 945 και απεικονίζει τον Ιησού Χριστό ευλογούντα τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, τον πιστό εν Θεώ βασιλέα Ρωμαίων, (Μουσείο Πούσκιν) και κάτω δεξιά νόμισμα με τη μορφή του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογέννητου και της μητέρας του Ζωής Καρβουνοψίνας.

Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 905. Ήταν γιος του αυτοκράτορα Λέοντος του ΣΤ΄ του Σοφού και της Ζωής Καρβουνοψίνας. Ο Κωνσταντίνος ήταν καλός άνθρωπος και εξαιρετικός ηγέτης. Επίσης εξαιρετικά μορφωμένος, λόγιος και έξυπνος. Ευγενής και πράος. Ενίσχυσε τους φτωχούς έναντι των πλουσίων φεουδαρχών, αποκαθιστώντας μια καλή κοινωνική ισορροπία. Η γυναίκα τoυ Ελένη Λεκαπηνή ήταν από τους βασικούς του συμβούλους και τον επηρέαζε, αλλά όμως στάθηκε κοντά του σε όλες του τις διαμάχες με τον πατέρα της Ρωμανό Λεκαπηνό, ο οποίος ουσιαστικά είχε σφετερισθεί το θρόνο και σκόπευε να τον παραγκωνίσει και να αφήσει το θρόνο στους γιους του. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ αγαπητός στο λαό, ο οποίος σεβόταν τόσο τη μόρφωση, όσο και τα παθήματά του από τους Λεκαπηνούς. Η διακυβέρνησή του σφραγίζει μια σταθερά ανοδική πορεία της ισχύος της αυτοκρατορίας, που ξεκίνησε από τον παππού του Βασίλειο, ιδρυτή της δυναστείας των Μακεδόνων.

Η διάρκεια της βασιλείας του ήταν μια περίοδος πρωτοφανούς και μακράς σταθερότητας στο εσωτερικό, ενώ το Βυζάντιο προοδεύει και ευημερεί.

Ο Κωνσταντίνος ήταν επίσης ικανός, ευσυνείδητος και εργατικός, με ταλέντο στην επιλογή συνεργατών. Εστέφθη συμβασιλεύς το 908. Στο μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του κυριαρχούσαν άλλοι συμβασιλείς και αντιβασιλείς: μέχρι το 919, την αντιβασιλεία είχε η μητέρα του, ενώ από το 920 έως το 945, μοιραζόταν το θρόνο με τον πεθερό του Ρωμανό Λεκαπηνό. Έγινε πραγματικά αυτοκράτορας το 945, μετά την εκδίωξη των υιών του Λεκαπηνού.

Ήταν βαθύς γνώστης των επιστημών και των τεχνών όπως: μαθηματικών, αστρονομίας, αρχιτεκτονικής, γλυπτικής, ζωγραφικής και μουσικής, αλλά και παραγωγικότατος συγγραφέας.

Έγραψε σύγγραμμα περί του Βυζαντινού πρωτοκόλλου, το οποίο έχει σωθεί και αποτελεί τη βασική πηγή των ιστορικών σχετικά με το πολύπλοκο και βαρύ πρωτόκολλο που ακολουθούσαν οι Βυζαντινοί αξιωματούχοι και κυρίως η Αυτοκρατορική οικογένεια. Επίσης μια ιστορία των επαρχιών (De administrando imperio) και μια βιογραφία του παππού του Βασιλείου.

Επί των ημερών του η Εκκλησία ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της βασιλικής Αυλής. Δεν υπάρχουν πλέον εκκλησιαστικές διαμάχες και ίσως γι’ αυτό, αρχίζει η παρακμή της ανατολικής εκκλησίας.