●20 Ιανουαρίου: Αγίου Λέοντος Μακέλλη του Μέγα του Θρακός.

Προτομή του Λέοντα Α', η οποία ευρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου και κάτω αριστερά σόλιδα με τη μορφή του.

Ο Λέων ο Α’ ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 457 έως το 474. Λόγω της καταγωγής του από τη Θράκη ήταν γνωστός και ως Λέων Α’ ο Θραξ.

Διαδέχθηκε στον θρόνο του Βυζαντίου τον Μαρκιανό. Ο Λέων ο Α’ αναγορεύτηκε αυτοκράτορας στις 7 Φεβρουαρίου του 457 στο Έβδομο, με την παρουσία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ήταν ευσεβέστατος και προασπίστηκε την Ορθόδοξη πίστη κατά των αιρετικών.

Η ανάδειξή του στον αυτοκρατορικό θρόνο προελέχθη από την ίδια την Θεοτόκο δια θαύματος στον έως τότε άγνωστο και άσημο Λέοντα. Κατά την εμφάνισή της απεκάλυψε και το αγίασμα της Ζωοδόχου Πηγής, γνωστότερο σήμερα ως Μπαλουκλή, στο οποίο αργότερα ο Λέων, ως βασιλεύς πλέον, θα οικοδομήσει τον ομώνυμο Ιερό Ναό.

Η στέψη του Λέοντα Α΄ έγινε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ανατόλιο.

Το ευσεβέστατο του χαρακτήρα του, κατέστησαν τον Λέοντα τον θεματοφύλακα των μέχρι ήδη παραληφθέντων θεσπισμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως και των αφορούντων τις αιρέσεις. Ουσιαστικά λείανε το έδαφος, ούτως ώστε να λάβουν ισχύ οι αποφάσεις της Δ΄Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνας, την οποία συνεκάλεσε ο προκάτοχός του Μαρκιανός. Υπήρξε η πέδη, η οποία αναχαίτισε το Μονοφυσιτισμό των αντιχαλκηδονίων και απετέλεσε τον παρεμποδισμό της ανάπτυξης των αιρέσεων της εποχής του, κυρίως του Αρειανισμού και του Νεστοριανισμού.

Από τις 31 Μαρτίου 465 ένα αυτοκρατορικό διάταγμα όριζε ότι, στο εξής μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα μπορούσαν να εργαστούν στις κρατικές και στις δικαστικές υπηρεσίες. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, τα μέτρα του ευσεβούς αυτοκράτορα απέβλεπαν στην υπεράσπιση της Ορθοδοξίας και την ενότητα της αυτοκρατορίας. Απαγόρευσε την απονομή δημοσίων αξιωμάτων στους αιρετικούς και κατ’ αυτόν τον τρόπο εδραίωσε το ορθό δόγμα. Συν τοις άλλοις απαγόρευσε το εμπόριο κατά τις Κυριακές. Τρόπον τινά καθιέρωσε την αργία της Κυριακής. Επωνομάσθη Μέγας αρκετά έτη μετά τον θάνατό του. Ο Άγιος Λέων κοιμήθηκε από ασθένεια στις 18 Ιανουαρίου του 474, αφού προηγουμένως όρισε για διάδοχό του τον εγγονό του Λέοντα Β’. Η ταπεινότητά του, η ευλάβειά του, η πολιτική του θέση στα θρησκευτικά ζητήματα και κυρίως στο ζήτημα των αιρέσεων, με την συνετή συνεργασία του μετά του Κωνσταντινουπόλεως Γενναδίου για την προάσπιση του Χριστιανικού δόγματος, υπήρξαν λόγοι για τους οποίους η Εκκλησία τον ανεκήρυξε Άγιο, όρισε δε η μνήμη του να εορτάζεται την 20ή Ιανουαρίου, για την οποία ασματική ακολουθία συνέγραψε ο Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας πατήρ Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης.