●Σαν σήμερα, στις 15 Δεκεμβρίου του 1025, πέθανε (σε ηλικία 69 ετών), ο τελευταίος μεγάλος αυτοκράτορας της Μακεδονικής δυναστείας και ένας από τους κυριότερους ήρωες της «Βυζαντινής εποποιίας», ο Βασίλειος Β' ο συχνά επονομαζόμενος Βουλγαροκτόνος.

Αριστερά: Ο Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος με διάδημα και ρομφαία. Μικρογραφία από χειρόγραφο ψαλτήρι, αρχές 11ου αι., 
(Βενετία, Μαρκιανή Βιβλιοθήκη).

Επάνω δεξιά: Η Στέψη του Βασιλείου Β’ ως συν-αυτοκράτορα του πατέρα του Ρωμανού Β’, από τον Πατριάρχη Πολύευκτο το 960.

Κάτω δεξιά: Θριαμβική παρέλαση του Βασίλειου Β’ στην Κωνσταντινούπολη, (από το βιβλίο "Σκυλίτζης της Μαδρίτης").

Διακρίθηκε για την εκστρατεία του εναντίον των Αράβων με 40.000 άντρες και την κατάληψη μεγάλου μέρους της Συρίας.

Καθυπόταξε τη Βουλγαρία μετά από μακρόχρονο και αιματηρό πόλεμο με τις μάχες του Σπερχειού και του Κλειδίου.

Απόλυτα πετυχημένος και ένας από τους κορυφαίους αυτοκράτορες. Πολύ δημοφιλής τόσο στο λαό όσο και στο στρατό.

Εξέδωσε το νόμο "Νεαρά" με τον οποίο έγινε αναδασμός της γης των πλουσίων σε φτωχούς αγρότες.

Επί βασιλείας του, μετά από σεισμό (989), έπεσε ο τρούλος της Αγίας Σοφίας ο οποίος ξαναχτίστηκε μετά από 6 χρόνια.

Εκτός από τις νίκες του, πήρε μέτρα υπέρ του λαού και παρά τους πολέμους υπήρξε ευημερία και άφησε γεμάτο το θησαυροφυλάκιο.

Πέθανε από φυσικά αίτια. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν είχε παιδιά. Τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Κωνσταντίνος Η’.

Ο Βασίλειος Β' ήταν να ταφεί στην τελευταία διαθέσιμη σαρκοφάγο στη ροτόντα του Μέγα Κωνσταντίνου στο Ναό των Αγίων Αποστόλων. Ωστόσο ο ίδιος είχε ζητήσει από τον αδελφό του και διάδοχο Κωνσταντίνο Η’ να ταφεί χωρίς πομπές και επισημότητες στο Ναό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην περιοχή Έβδομον, έξω από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως. Το 1204, ο τάφος του λεηλατήθηκε από τους σταυροφόρους της Δ’ Σταυροφορίας.

Στίχοι ἐπιτάφιοι εἰς τὸν τάφον κυροῦ Βασιλείου τοῦ Βουλγαροκτόνου καὶ βασιλέως:

Ἄλλοι μὲν ἄλλῃ τῶν πάλαι βασιλέων

αὑτοῖς προαφώρισαν εἰς ταφὴν τόπους,

ἐγὼ δὲ Βασίλειος, πορφύρας γόνος,

ἵστημι τύμβον ἐν τόπῳ γῆς Ἑβδόμου

καὶ σαββατίζω τῶν ἀμετρήτων πόνων

οὓς ἐν μάχαις ἔστεργον, οὓς ἐκαρτέρουν˙

οὐ γάρ τις εἶδεν ἠρεμοῦν ἐμὸν δόρυ,

ἀφ’ οὗ βασιλεὺς οὐρανῶν κέκληκέ με

αὐτοκράτορα γῆς, μέγαν βασιλέα˙

ἀλλ’ ἀγρυπνῶν ἅπαντα τὸν ζωῆς χρόνον

Ῥώμης τὰ τέκνα τῆς Νέας ἐρυόμην

ὁτὲ στρατεύων ἀνδρικῶς πρὸς ἑσπέραν,

ὁτὲ πρὸς αὐτοὺς τοὺς ὅρους τοὺς τῆς ἕω,

ἱστῶν τρόπαια πανταχοῦ γῆς μυρία˙

καὶ μαρτυροῦσι τοῦτο Πέρσαι καὶ Σκύθαι,

σὺν οἷς Ἀβασγός, Ἰσμαήλ, Ἄραψ, Ἴβηρ˙

καὶ νῦν ὁρῶν, ἄνθρωπε, τόνδε τὸν τάφον

εὐχαῖς ἀμείβου τὰς ἐμὰς στρατηγίας.

(Η επιγραφή του τάφου είναι άγνωστης πατρότητας και χρονολογίας και είναι γνωστή μέσω χειρογράφων που διασώθηκαν).