 |
Ο Άγιος Ζωτικός ο “Ορφανοτρόφος” σε μικρογραφία από το Μηνολόγιον του
Βασιλείου Β’, (10ος αιώνας, Βιβλιοθήκη του Βατικανού).
|
Ο Άγιος Ζωτικός έζησε στα χρόνια που βασίλευε ο Μέγας Κωνσταντίνος.
Γεννήθηκε και ανατράφηκε στη Ρώμη, από επιφανή οικογένεια και είχε σπουδαία
μόρφωση, ενώ κατείχε τον βαθμό του μαγιστριανού. Τον στόλιζε πολλή φιλανθρωπία
και τον διέκρινε η ειλικρινής προσπάθεια στο να υπηρετεί τον Χριστό, πράττοντας
τις εντολές Του. Γι' αυτά του τα χαρίσματα, ο Ζωτικός ήταν πολύ αγαπητός στον
Μεγάλο Κωνσταντίνο, ο οποίος, αφού έκτισε την Κωνσταντινούπολη και την ανέδειξε
πρωτεύουσα του κράτους του, προσκάλεσε σ’ αυτή τον Ζωτικό με άλλους ευσεβείς
άνδρες, για να τους έχει εκεί πολύτιμους εργάτες της χριστιανικής αγάπης.
Την εποχή εκείνη έπληξε την Κωνσταντινούπολη επιδημία λέπρας, η οποία
τότε, ήταν ασθένεια μεταδοτική και αθεράπευτη. Ο αυτοκράτορας διέταξε,
προκειμένου να μην εξαπλωθεί η ασθένεια, όσους αρρώσταιναν από λέπρα να τους
ρίχνουν στην θάλασσα. Ο Άγιος Ζωτικός, ο οποίος ήταν άνθρωπος φιλόθεος και
φιλάνθρωπος, δεν μπορούσε όχι μόνο να τηρήσει τον νόμο του βασιλέα και να
θανατώνει τους λεπρούς, αλλά ούτε να ακούσει για αυτόν. Παρουσιάστηκε τότε στον
αυτοκράτορα και του ζήτησε χρήματα πολλά για να τα επενδύσει αγοράζοντας
μαργαριτάρια και πολύτιμους λίθους προς όφελος της αυτοκρατορίας. Επειδή ο
βασιλέας νόμιζε ότι ο Άγιος Ζωτικός μιλούσε για πραγματικούς πολύτιμους λίθους
διέταξε να του δώσουν όσα χρήματα ζητούσε. Ο Άγιος πήρε τα χρήματα που του
έδωσαν και κατόπιν πήγαινε στους στρατιώτες που συνελάμβαναν τους λεπρούς για
να τους ρίξουν στην θάλασσα, τους προσέφερε χρήματα και έπαιρνε τους λεπρούς
γλιτώνοντας τους από τον θάνατο. Κατόπιν τους οδηγούσε σε ένα βουνό έξω από την
Κωνσταντινούπολη, που ονομάζονταν “Ελαιώνας” και εκεί έφτιαχνε καλύβες στις
οποίες έβαζε να κατοικούν οι λεπροί. Όταν πέθανε ο Μέγας Κωνσταντίνος, την
βασιλεία ανέλαβε ο υιός του Κωνστάντιος, ο οποίος άνηκε στην αίρεση του Αρείου.
Ο Κωνστάντιος από την μια αποστρεφόταν τον Άγιο Ζωτικό, επειδή ήταν Ορθόδοξος,
από την άλλη όμως τον σεβόταν γιατί ήταν συνεργάτης του πατέρα του. Συνέβη δε
να προσβληθεί από λέπρα και η κόρη του Κωνστάντιου, την οποία παρέδωσε ο ίδιος
ο πατέρας της στους δήμιους για να τη ρίξουν στην θάλασσα, αλλά την ελευθέρωσε
και αυτήν ο μακάριος Ζωτικός, με τον ίδιο τρόπο που έσωζε και τους άλλους
λεπρούς. Την εποχή εκείνη συνέβη να πέσει πείνα στην Κωνσταντινούπολη και ο
αυτοκράτορας ζήτησε να μάθει τον λόγο. Οι συκοφάντες του Αγίου Ζωτικού βρήκαν
την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν στον αυτοκράτορα ότι εξαιτίας του Ζωτικού ο
οποίος μοίραζε στους αρρώστους λεπρούς πλουσιοπάροχα τροφές υποφέρει η πόλη.
Τότε ο Κωνστάντιος διέταξε να συλλάβουν τον Άγιο και να τον φέρουν μπροστά του.
Ο μακάριος Ζωτικός όταν έμαθε ότι τον ζητούν για να τον συλλάβουν πήγε μόνος
του και παρουσιάστηκε στον βασιλέα. Τότε ο Κωνστάντιος ειρωνικά τον ρώτησε: “
Ήρθε, ω μαγιστριανέ το πλοίο το οποίο έφερνε τα μαργαριτάρια και τους
πολύτιμους λίθους που μου υποσχέθηκες ότι θα αγοράσεις με τα λεφτά που
έπαιρνες”; Και ο Άγιος του απάντησε: “Ναι βασιλιά μου ήρθε, εάν θέλεις πάμε να
σου τα δείξω”. Ο Κωνστάντιος σηκώθηκε και ακολούθησε τον Άγιο, ο οποίος τον
οδήγησε στον καταυλισμό των λεπρών. Ο μακάριος Ζωτικός ειδοποίησε τους λεπρούς
να βγουν από τις καλύβες τους, μαζί και η κόρη του βασιλιά και να προϋπαντήσουν
τον αυτοκράτορα κρατώντας αναμμένες λαμπάδες. Όταν ο Κωνστάντιος είδε τους
αρρώστους ρώτησε: “Ποιοί είναι αυτοί”; Και ο Άγιος του απάντησε: “Αυτοί βασιλιά
μου είναι οι πολύτιμοι λίθοι που με τόσο κόπο αγόρασα”. Όταν άκουσε αυτά τα
λόγια ο αυτοκράτορας, πιστεύοντας ότι ο μακάριος Ζωτικός τον ειρωνευόταν
διέταξε να τον δέσουν πίσω από μουλάρια. Χτύπησαν τα μουλάρια και καθώς εκείνα
έτρεχαν, το σώμα του Αγίου Ζωτικού κομματιάστηκε και τα μέλη του
διασκορπίστηκαν.
Στην συνέχεια, μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου, τα μουλάρια μίλησαν
και είπαν: “θάψτε τον εδώ”, ενώ στον τόπο του μαρτυρίου του ανέβλυσε Αγίασμα το
οποίο θεράπευε κάθε ασθένεια.
Ο Κωνστάντιος μετανόησε για την σκληροκαρδία του και τον άδικο θάνατο
του Αγίου Ζωτικού και διέταξε να τον ενταφιάσουν με κάθε δόξα και τιμή.
Παράλληλα νιώθοντας τύψεις για την σκληροκαρδία του και την αδικία που
διέπραξε, διέταξε να κτιστεί νοσοκομείο για την νοσηλεία των λεπρών και να
στελεχώνεται από τους καλύτερους γιατρούς και επιστάτες, αλλά και να δοθούν
κτήματα και χρήματα για την συντήρησή του. Το ιερό λείψανο του Αγίου Ζωτικού
και μετά τον θάνατό του δεν έπαψε να προσφέρει ανάπαυση στους αρρώστους
επιτελώντας πλήθος θαυμάτων προς δόξα του φιλάνθρωπου Θεού στον οποίο πρέπει
κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση.
Ο Άγιος Ζωτικός ονομάζεται επίσης “Ορφανοτρόφος”, διότι κατά τα επόμενα
χρόνια ένα μεγάλο ορφανοτροφείο προστέθηκε στο λεπροκομείο. Το ορφανοτροφείο
περιελάμβανε ένα γενικό νοσοκομείο και ένα γηροκομείο. Έτσι ο Άγιος τιμήθηκε σε
όλη την βυζαντινή ιστορία ως ο προστάτης του ορφανοτροφείου και από τότε οι
λεπροί θεωρούν τον Άγιο Ζωτικό προστάτη τους.
Από τότε επίσης, πολλοί αυτοκράτορες, όπως ο Κωνσταντίνος Ζ’ ο
Πορφυρογέννητος, ο Ιωάννης ο Τσιμισκής και ο Ρωμανός ο Γ’, εξασφάλιζαν την καλή
λειτουργία του λεπροκομείου και εξυπηρετούσε πλήθος λεπρών, χάρη στην αρχική
φιλανθρωπική ενέργεια του αγίου Ζωτικού.
Ο Άγιος Ζωτικός εορτάζει στις 31 Δεκεμβρίου εκάστου
έτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου